Ενδιαφέρουσα ταινία. Δεν έχω ξαναδεί τον Crowe να κλαίει τόσο πολύ ξανά σε όλες του τις ταινίες μαζί (πιστεύω ότι έχω δεί αρκετές). Μου άρεσε πάρα πολύ η σταδιακή αποδόμηση του χαρακτήρα κατά την πορεία του προς το ναδίρ (πλήρης εξαθλίωση) κατ αντιπαραβολή με την θριαμβευτική πορεία που ακολουθεί στη συνέχεια. Απόδειξη της λαϊκής ρήσης "Μην φοβάσαι αυτόν που έχει πιάσει πάτο" ή άλλη μια αλληγορία για το Αμερικάνικο όνειρο;
Σε κάθε περίπτωση δεν λυπήθηκα τα 7€ που έδωσα για την είσοδο, οπότε άνετα μπορώ να σας τη συστήσω...
[@more@]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου